Το ΚΚΕ ως ψυχολογικό σύμπλεγμα
Εκτός πολιτικής πραγματικότητας, το ΚΚΕ αντιμετωπίσθηκε από ως ιστορικό κειμήλιο. Εξ ου και η αποδοχή του καταστατικού του, το οποίο προβλέπει ως στόχο την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Εξ ου και η αποστροφή «σέβομαι τους αγώνες της Aριστεράς», που του παρείχε ασυλία όλες αυτές τις δεκαετίες. Το ίδιο είχε αναλάβει τον ρόλο της Ερινύας της Δημοκρατίας, που κανείς δεν ενδιαφερόταν να εξευμενίσει. Κακός σύμβουλος οι ενοχές και η δημοκρατία μας υπήρξε επί μακρόν ενοχική απέναντι σε όσους αποπειράθηκαν να την καταργήσουν και απέτυχαν. Ο όρος «αντικομμουνιστής» αυτομάτως σε ταύτιζε με τις χειρότερες πλευρές του μετεμφυλιακού κράτους. Υπενθυμίζω ότι ακόμη και πριν από μερικούς μήνες, οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. αρνήθηκαν να υποστηρίξουν το ψήφισμα που καταδίκαζε τον κομμουνισμό. Υπενθυμίζω ότι το ΚΚΕ έχει δηλώσει δημόσια ότι δεν δέχεται να υποβληθεί σε φορολογικό έλεγχο. Υπενθυμίζω ακόμη ότι, εν μέσω μέτρων κατά της πανδημίας, το ΚΚΕ οργάνωσε διαδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Και μόλις προχθές μερικοί κομματικοί υπάλληλοι προσπάθησαν να εμποδίσουν τον απόπλου του «Δήλος Εξπρές» υπερασπιζόμενοι μια απεργία που είχε κηρυχθεί παράνομη. Οι αγανακτισμένοι επιβάτες προσπάθησαν να τους απωθήσουν και κάποιος από τους κομματικούς υπαλλήλους ζήτησε από τους λιμενικούς ευθύνες, επειδή δεν προστάτευσαν τους καταληψίες του καταπέλτη από όσους ήθελαν να ταξιδέψουν. Αυτή είναι η γραφική πλευρά της ασυλίας. Η λιγότερο γραφική είναι ότι οι λιμενικοί δεν συνέλαβαν, ως όφειλαν, τους κομματικούς υπαλλήλους που εμπόδιζαν τον απόπλου.
Ποια είναι η δύναμη του ΚΚΕ; Οι δημοσκοπήσεις, και τα εκλογικά αποτελέσματα, σου επιτρέπουν να το συγκρίνεις με το ΜέΡΑ 25 ή το κόμμα του Βελόπουλου. Η πραγματική του δύναμη δεν αρκεί για να εξασφαλίσει την ασυλία. Όμως, το ξέρω, θα πουν ότι οι αριθμοί μετρούν μόνο για την «αστική» δημοκρατία, όπως την αποκαλούν. Γι’ αυτούς μετράει η ακτινοβολία της ορθοδοξίας τους, άχραντος, άσπιλος, χωρίς προσμείξεις. Η μητρική του εταιρεία έχει πτωχεύσει προ πολλού, δεν έχει συνομιλητές εκτός Ελλάδας. Το ΚΚΕ δεν είναι πολιτικό κόμμα. Είναι ψυχολογικό σύμπλεγμα. Ακόμη και η Εκκλησία δέχεται ενίοτε να υποβάλει το δόγμα της στη βάσανο της πραγματικότητας. Όχι όμως το ΚΚΕ.
Με αφορμή τα επεισόδια στον Πειραιά, ορισμένοι μίλησαν για «κοινωνικό αυτοματισμό». «Κοινωνικός αυτοματισμός» που συγκρούστηκε με τον «πολιτικό αυτοματισμό», ο οποίος παράγει τον «κρατικό αυτοματισμό». Και αυτός προστάζει: «Μη μου άπτου». Το ΚΚΕ είναι ιερό κειμήλιο της Ιστορίας μας. Ας το πάρουμε απόφαση για να πάψει να ταλαιπωρεί την καθημερινότητά μας απλώς για να μας υπενθυμίζει την ύπαρξή του. Ας του παραχωρηθεί ένα πάρκο για να οργανώνει τις διαδηλώσεις του και να εκθέτει τα κειμήλια της ιστορίας του. Όνομα του πάρκου: «Σέβομαι τους αγώνες της Αριστεράς».
Από την βρόμικη ιστορία του ΚΚΕ: Όταν οι κομμουνιστές ονειρεύονταν «ανεξάρτητο» κράτος στην Ήπειρο και τη Μακεδονία
Όσοι έχουν ψάξει λίγο στα βοθρολύματα της ιστορίας του ΚΚΕ (και δυστυχώς δεν είναι κι αρκετοί αυτοί), πιθανότατα να έχουν λάβει γνώση για τις προθέσεις του σταλινικού αυτού μορφώματος να δημιουργήσει «ανεξάρτητη» Μακεδονία και Θράκη, με σκοπό αυτές να ενταχθούν σε μια βαλκανική κομμουνιστική ομοσπονδία υπό την αιγίδα του μεγάλου «πατερούλη» Στάλιν.
[Ναι, ναι… Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, που έχει καταφέρει να ενοχοποιήσει όσους δεν ήταν και δεν είναι κομμουνιστές, σαν «φασίστες», «γκεσταπίτες», «δωσίλογους», «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες». (Στις μέρες μας μάλιστα, έχει φθάσει να θεωρείται, ότι το να είσαι αντικομμουνιστής, ισοδυναμεί περίπου με ύβρι κατά της δημοκρατίας). Μιλάμε δηλαδή, για τον ορισμό του θράσους…]
Δυστυχώς όμως, οι άνωθεν προθέσεις, τις οποίες οι ξενοκίνητοι κομμουνιστές τις υποστήριξαν και με τα όπλα, δεν αποτελούν τον πάτο στο βαρέλι με τα σκατά της «ένδοξης» ιστορίας του -μιας ιστορίας, που δυστυχώς αγνοούν και οι ίδιοι οι οπαδοί του.
Κατά την διάρκεια του Συμμοριτοπόλεμου (αυτόν, που χάριν της πολιτικής ορθότητος αποκαλείται «Εμφύλιος»), οι σταλινίσκοι του ΚΚΕ, απέδειξαν ότι δεν είχαν κανέναν φραγμό και κανέναν ενδοιασμό για τα μέσα που θα χρησιμοποιούσαν, αρκεί να έφταναν στον στόχο τους, ακόμη κι αν αυτός ο στόχος προϋπόθετε διαμελισμό της Ελλάδος…
Έτσι, αφού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», το ΚΚΕ προσανατολίστηκε προς την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, κάτι το οποίο θα συνεπάγονταν αναγνώριση από τις κομμουνιστικές χώρες, σύναψη διπλωματικών σχέσεων και συνεπώς απρόσκοπτη βοήθεια. Δηλαδή, θα δημιουργούσαν μια, ας την πούμε, «Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ελλάδος», κατά τα πρότυπα της Ανατολικής Γερμανίας και της Βορείου Κορέας. Η συνέχεια θα ήταν μάλλον προβλέψιμη: Έχοντας μια σταθερή βάση, θα προσπαθούσαν ν’ «απελευθερώσουν» και την υπόλοιπη «σκλαβωμένη» Ελλάδα κι ολόκληρη πλέον θα έμπαινε στο άρμα του Παραπετάσματος.
Η πρόθεση αυτή (δηλαδή η δημιουργία ανεξάρτητου κράτους), γνωστοποιήθηκε επισήμως στο Στρασβούργο από τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη, ο οποίος βρέθηκε εκεί ως αντιπρόσωπος του ΚΚΕ στο συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας. Η ομιλία του Πορφυρογένη, δημοσιεύθηκε στον «Ριζοσπάστη», στις 28 Ιουνίου 1947…
