Το πρώτο ερώτημα που πρέπει να απευθύνουν οι πολίτες προς το πολίτικο σύστημα που νομοθετεί τέτοιους νομούς, είναι γιατί πρέπει να χρηματοδοτούν τις έρευνες τους. Πια είναι η επιμόρφωση που προσφέρουν και σε ποιους. Πια είναι η ανάγκη που τα ιδία τα κόμματα εξυπηρετούν στην πολιτεία μας. Και ένα καίριο ερώτημα θα ήταν γιατί πρέπει να χρηματοδοτούμε εμείς μέσω του συλλογικού μας ταμείου, τα μαγαζιά που μας διαιρούν και μας διχάζουν.
Οι νομοθέτες βουλευτές κανονίζουν την πελατεία του μέλλοντος για τον οργανισμό που υπηρετούν. Ενώ υποτίθεται ότι έχουν δική τους ελεύθερη βούληση και νομοθετούν για το συμφέρων του Έλληνα πολίτη ως αδέκαστοι με δίκαιη συνείδηση, στην ουσία είναι πλήρως δέσμιοι του κομματικού μηχανισμού που τους δίνει την πρόσβαση στους εκλογικούς καταλόγους. Έτσι μεταβάλλονται σε υποχείρια όχι του πολίτη αλλά του προέδρου του κάθε κόμματος, που και αυτός είναι υποχείριο των δανειστών του κόμματος και των συμβάσεων που έχουν ήδη υπογράφει και υπογράφονται συνεχώς.
Εκτός από τις εκπαιδεύσεις τους, τους πληρώνουμε και την εφαρμογή των ερευνών και των μοντέλων που προκύπτουν από τις χρηματοδοτήσεις που λαμβάνουν. Είναι ως να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια μέσα σε έναν ψεύτικο κόσμο, άβουλο, ένα μάτριξ, που απλά κάθε ενέργεια μεταφέρεται έξω από το μάτριξ, στον πραγματικό κόσμο, ο οποίος το ανέχεται χωρίς να είναι ικανός να αντιδράσει και να βάλει ένα τέλος.
Είναι γεγονός ότι τα κόμματα είναι μαγαζιά πώλησης και εξαγοράς γνωριμιών. Πουλάνε και αγοράζουν την ψήφο μας και τη συνείδηση μας για να κάνουμε καμία δουλίτσα, κανένα δάνειο ή οποιαδήποτε άλλη αβάντα είμαστε αναγκασμένοι να ζητήσουμε από αυτό το βρομερό σύστημα προκειμένου να επιβιώσουμε. Αυτά τα πράγματα τα χρηματοδοτούμε, και τις ενέργειες που πηγάζουν από τις εκπαιδεύσεις τους, τις απολαμβάνουμε ως αποτελέσματα. Όταν δούμε και τις υπόλοιπες χρηματοδοτήσεις που λαμβάνουν τα κόμματα, αλλά και τα δάνεια που τους δόθηκαν χωρίς καμία εγγύηση (τα όποια κοκκινίζουν χωρίς να κατασχέσει κανείς τα κόμματα), καταλαβαίνουμε τον παρασιτικό ρολό του κομματικού συστήματος στην πολιτεία μας. Διότι η κοινωνική συμφωνία για τα δάνεια και τη λειτουργία των τραπεζών είναι να δανείζουν εφόσον υπάρχει ανάγκη και εγγύηση των χρημάτων. Αντ' αυτού, δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός χειραγώγησης της πολιτείας. Είχε την ανάγκη ο πολίτης να μεταβληθεί σε δούλο;
Οι πολίτες έχουν πληρώσει αρκετά το μάρμαρο του κομματισμού. Από τις μνημονικές συμβάσεις με τα ψεύτικα και μαγειρεμένα νούμερα χρέους, από το PSI που εξαφάνισε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, από τα pampers που μπαινόβγαιναν στα κομματικά γραφεία, και άλλες χιλιάδες σκάνδαλα, τώρα περνάμε σε μια νέα εποχή κομματισμού. Την εποχή της διοίκησης μέσω ανωνύμων εταιριών. Αυτό είναι το νέο μοντέλο που θα δοκιμαστεί ξανά πάνω στις πλάτες μας, το οποίο μας έρχεται ως εφαρμογή από την αγαστή συνεργασία όλων των κόμματων. Μένει να δούμε αν οι ίδιοι οι πολίτες αποδεχτούν αυτήν την νέα δόκιμη που αν πετύχει, θα είναι μόνιμη και αιωνία η δέσμευση του ανθρώπου σε μια μηχανή που ο ίδιος ο άνθρωπος δημιούργησε, από την υπεροψία του.
Η νέα εκλογική διαδικασία πλησιάζει. Είναι η ώρα που ο πολίτης πρέπει να εμφανιστεί ως πολίτης και να πάρει πίσω την πολιτεία του. Να εγκαθιδρύσει τους μηχανισμούς που χρειάζονται για την αντικατάσταση του κομματικού συστήματος διοίκησης και να αναλάβει να επανορθώσει τη ζημία που έχει προκληθεί.
Η Ελλήνων Συνέλευσις (δείτε εδώ) είναι ο μονός μηχανισμός που μπορεί να εκπαιδεύσει μέσω της διαδικασίας του και να εμφανίσει πολίτες, και στη διοίκηση αλλά και στην εκτέλεση των αποφάσεων των πολιτών. Κάθε πολίτης που θέλει να είναι πολίτης με ισχύ και δύναμη ελέγχου στην πολιτεία του, οφείλει να απαξιώσει το κομματικό σύστημα διοίκησης και να συμμετέχει στη διαδικασία που ήδη λειτουργεί και ενεργεί για το συλλογικό συμφέρων των Ελλήνων και των ανθρώπων γενικότερα.
Σύνταξη: Δημήτρης Λ.
